അഡ്വ. നിഷ എന്‍. ഭാസി
നഞ്ചിയമ്മയുടെ അവാര്‍ഡിനെ കുറിച്ച് രണ്ടു തരം അഭിപ്രായങ്ങള്‍ കണ്ടു, ചിലര്‍ വല്ലാതെ വിമര്‍ശിച്ചിരിക്കുന്നതും കണ്ടു. അയ്യപ്പനും കോശിയും അടുത്ത കാലത്ത് കണ്ടതില്‍ വച്ച് ഏറ്റവും നല്ല സിനിമയാണ്.അതിനു കിട്ടിയ എല്ലാ അവര്‍ഡുകളും അഭിനന്ദനീയവുമാണ്. പക്ഷെ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടത് നഞ്ചിയമ്മയുടെ പാട്ടിനുള്ള അവാര്‍ഡു തന്നെയാണ്
‘ കലകാത്ത സന്ദനമാര
വെഗുവോഗ പൂക്കിരിക്കോ’
കാടിന്റെ വന്യതയും നിഗൂഢതയും അതുപോലെ നമ്മുടെ മനസിലേക്ക് എടുത്തു വയ്ക്കുന്ന ഒരു പാട്ടാണത്. അവര്‍ തന്നെ എഴുതി, അവര്‍ ട്യൂണ്‍ ചെയ്ത് അവര്‍ പാടിയ മനോഹരമായ, പച്ചയായ സംഗീതം..
നാഷണല്‍ അവാര്‍ഡ് ഒരു ചെറിയ അംഗീകാരമല്ല, ഏറ്റവും നല്ല ഗായികയായി അവര്‍ ഉയര്‍ത്തപ്പെട്ടപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ എത്ര മാത്രം അഭിമാനിക്കണം. വര്‍ഷങ്ങളോളം സംഗീതം പഠിച്ചവരും, വര്‍ഷങ്ങളോളം ഈ ഫീല്‍ഡിലുള്ള പാട്ടുകാരും ചേര്‍ന്ന് കോടികള്‍ മുടക്കി സ്റ്റുഡിയോയില്‍ നിര്‍മ്മിച്ച്, എഡിറ്റ് ചെയ്ത് ഓട്ടോ ട്യൂണ്‍ പോലുള്ള ആധുനിക സാങ്കേതിക വൈദഗ്ധ്യത്തില്‍ നിര്‍മ്മിച്ചെടുത്ത ഒരു പാട്ടു പോലെയല്ല നഞ്ചിയമ്മയുടെ പാട്ട്
യാതൊരു പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസവുമില്ലാത്ത, സംഗീതം പഠിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരു വയോവൃദ്ധയായ സ്ത്രീയില്‍ നിന്നാണ് ഇത്രയും മനോഹരമായ ഒരു പ്രകടനം എന്നതും അല്‍ഭുതം തന്നെയല്ലെ, പ്രത്യേകിച്ച് ബോളിവുഡ് മ്യൂസിക് മാഫിയകളോട് മല്‍സരിച്ച് കേരളത്തിലേക്ക് നഞ്ചിയമ്മ കൊണ്ടുവന്ന അവാര്‍ഡ് നമ്മള്‍ നെഞ്ചേറ്റേണ്ടതു തന്നെയാണ്.
മറ്റൊരു കാര്യം കൂടി ശ്രദ്ധേയമായി തോന്നി, എത്ര തവണ ചാനലുകാരും മാധ്യമങ്ങളും പാടിപ്പിക്കുമ്പോഴും, ഒരേ ശ്രുതിയില്‍ ഒട്ടും മാറാതെ ഒറിജിനല്‍ ട്രാക്ക് തന്നെ പാടാന്‍ അവര്‍ക്കുള്ള കഴിവും ജന്‍മസിദ്ധമായ സംഗീതമാണ്.
സമകാലീനരായ പല ഒന്നാം കിട ഗായകരും ഈ കാര്യത്തില്‍ പിന്നോട്ടാണ്.
പ്രതിസന്ധികളെ അതിജീവിച്ച് മുന്നോട്ടു വരുന്നവരെയും എല്ലാ സൗകര്യങ്ങളും വിരല്‍ തുമ്പില്‍ ഉള്ളവരെയും ഒരുപോലെ കണ്ടു തന്നെയാണ് ഒരു പുരസ്‌കാരം നിര്‍ണ്ണയിക്കേണ്ടത്
എങ്കിലും പുരസ്‌കരിക്കുക എന്നതിന് ഉയര്‍ത്തി കൊണ്ടുവരിക എന്നൊരു ചെറിയ അര്‍ത്ഥം കൂടി ഉണ്ട്,
ഉണ്ടാവണ്ടേ ?
